domingo, 23 de diciembre de 2012

Juan Martínez Medina

Quedó huérfano de padre, muy joven,
emigró a Cuba, al llegar puso un anuncio en la prensa:
"acaba de llegar a la Habana el famoso ebanista, decorador
y dorador valenciano..."
El anuncio le proporcionó tantos encargos que pudo
sacar adelante a su familia, y además, las famosas puertas
de la catedral de Santiago de Cuba tienen su firma, como
reconocido ebanista valenciano.
Manuel Reig y Comas

Quedó huérfano muy joven, se dedicó
a la agricultura en Albaida, y también
a la pañería y tejidos; fue muy reconocido
el manto bordado que donó para la Virgen de Albaida.
En su madurez llegó a construir un asilo para los huérfanos
y ancinaos de esta población valenciana.
Mariano Jiménez Arcas

Fue aprendiz de bollería en Lyon, se hizo experto en fermentos para la masa de harina,
cuentan que los "bollos suizos" que fabricaba eran estraordinarios.
Una vez establecido en Huéscar regentó una panadería,
y casualmente le tocó el primer premio de la lotería nacional, comprada en Granada,
por su generosidad repartió el premio entre sus empleados.
Su actitud viajera y emprendedora chocaba mucho en su entorno.

viernes, 21 de diciembre de 2012

FELISA DE BENDILLÓ
A GAITA MÁXICA DA .

As magníficas gaiteiras que triunfan en Galiza teñen unha nai artística. Felisa Vidal encheu de maxia as terras de Quiroga coa arte do seu instrumento hai 75 anos.

Bendilló é a capital galega do aceite. No seu centenario muíño aínda se moen as olivas que por todos os invernos se recollen das vellas oliveiras que inzan de fermosura clásica as encostas e o val de Quiroga. En estando o froito en sazón, unha vez vareado e carrexado até o muíño, os burriños pacientes e laboriosos do lugar turran da enorme pedra do enxeno artesanal para tirarlle á oliva o ouro liquido.
Neste ámbito máxico, entre o Sil e a serra alta, na aba da montaña, naceu no ano 1903 Felisa Vidal Nogueira, que andando os anos íase converter nunha leda moza gaiteira, que malia o tempo pasado segue a ser recordada pola xente con moito agarimo e un aquel de admiración. Como foi para chegar a se converter na lendaria gaiteira de Bendilló? Din que foi un seu tío o que vendo a graza da rapariga animouna a aprender a tocar a gaita. Seica o tío vira nalgures tocar unha gaiteira e cavilou que había ser bo que a súa sobriña tamen fose quen de tocar. E meu dito, meu feito: falaron cun mestre gaiteiro da Pobra do Brollón, o señor Alfredo, e este deu en lle aprender os segredos básicos do instrumento. Como a rapaza era ben espelida e colleulle gusto ao estudo, aprendeu a tocar nun mes. Tiña daquela 17 anos.
A rapaza xa era quen de facer falar o instrumento e compañía non lle había faltar. Cos seus dous tíos mais outro familiar, cuñado deles, formaron un cuarteto. Velaí os nomes dos componentes desta singular formación: o tío Clamades co requinto, o tío Antonio coa caixa, Narciso, no bombo, e Felisa coa súa gaita, como máxima atracción. Sobre o nome do grupo, se é que o tiña, ninguén sabe dicir verdade certa: uns falan de Las Perlitas, nome que semella ben pouco axeitado. Outros recórdanos como As Gaiteiras de Bendilló, así, en femenino e plural, cousa que parece máis asisada tendo en conta que ás veces tamén participaba no grupo unha súa irmá, Blandina, cando o do bombo faltaba. Por certo, andando o tempo, os dous bombeiros, Narciso e Blandina, acabaron casando e marchando para Buenos Aires.
Felisa podía sentirse ben arroupada para poder andar por aqueles camiños de Deus onde eran reclamados para tocar, sempre con moito éxito. Cantas veces tiñan que erhuerse ao romper o día a andar logo leguas e leguas de camiño, atravesando serras e vieiros infindos, para voltar no empardecer despois de tocaren a día enteiro. Todo por uns pouquiños pesos. Era tal o reclamo da súa presenza que en moitos lugares pedían que, despois de tocar cos compañeiros, botase unhas pezas ela soa. A xente quería ouvila tocar e a rapaza aínda sacaba algúns reás a mayores coas súas actuacións de solista.
Viaxaban moito polas aldeas próximas da serra e do val, pero máis ca nada por terras de Valdeorras e do Bierzo. Mesmo hai quen lembra duna vez que foran tocar a Villalpando. Noutra ocasión, por Pombriego, contan que dous lugares enfrontados estaban a celebrar o mesmo día as súas festas. No que tocaba Felisa foise amoreando a xente, de xeito que pouco a pouco tamén foron acercándose os do lugar veciño – por me ver a min, dicía orgullosa Felisa- quedando baleiro o campo da festa do pobo rival. Daquela, aos seus ramistas non lle quedou outra que mandar os outros gaiteiros de volta para a casa.
Mais non todo debeu ser tan doado para a nosa gaiteira. Lembran os vecinos da zona que a viron tocar cando eran noviños, que os máis atrevidos deron en dicir que era unha baixeza o que facía, que onde se viu unha muller tocar a gaita, que se estaba tola... Non debeu serlle doado abrirse camiño, e como outras pioneiras en tantos outros campos, tamén houbo de cargar coa incomprensión e o peso da tradición e da ignorancia.
Felisa casou aos 28 anos e abandonou a súa actividade musical. Unha magóa. Era o ano 1931 e despois dunha década de espallar ledicia entre o pobo, a gaiteira de Bendilló esqueceu nalgures a sua gaita máxica que só recuperou para alegrar algunha festa íntima ou do lugar.
Felisa Vidal morreu o mesmo día que cumpría os noventa anos entre o respecto e a admiración dos seus vecinos, que gardan dela unha moi grata memoria. Todos lembran a seu carácter alegre e a seu porte digno, co seu cabelo sempre recollido nun feitiño penteado, a tecer na roca lembranzas de mocidade. Hoxe en que tantas rapazas gaiteiras están a causar abraio na nosa terra e polo mundo adiante, queremos lembrar esta rapaciña gaiteira, que desde Bendilló, en tempos ben máis difíciles, sementou tanta ledicia nos campos da festa da nosa terra e fonda emoción no corazón dos seus vecinos e admiradores.


Xosé P. Mondelo, A Nosa Terra nº1129
aportado por www.mariaxesusdiaz.com

Florencio Domínguez.

Durante su vida activa trabajó de electricista.
Después de su jubilación, vivió en la finca de su familia en El Rosal y allí,
además de ser feliz con las pequeñas cosas, se ocupó de su huerto y
aprendió a enamorarse de los animales.
No me cabe la menor duda de que fue un ser inmensamente feliz disfrutando del sol y de la lluvia.
Mi padre ha sido un ejemplo de buena persona y, de como ser feliz sin ambición alguna,
acaso haber vivido unos cuantos años más....
Florencio solía comentar entre el vecindario :
« Cuando veáis un perro paseando por esta finca,
pensad que ya estoy muerto ».
Esto lo decía antes de conocer a la perrita que le hizo perder todos sus sentidos
y a la que todos hemos podido sorprender diciéndole zalamerías como:
« pachuchiña, ay pachuchiña !!! », él que iba para vaquero duro tipo John Wayne
y se quedó en amo de un huerto y de unas tierras que amaba más que a su vida.
Y no sólo fue la alegría de su perrita a la que mimaba en exceso a escondidas,
sino que sembró entre sus paisanos un ejemplo de vida,
donde sólo cabían la honradez y la transparencia,
y un perdón infinito hacia todos aquellos que no supieron quererle. 

Marina Domínguez

sábado, 15 de diciembre de 2012

COSTURERA EN HUÉSCAR

Eufemia Domínguez Fernández
era una mujer que iba a mi casa cuando éramos pequeños,
y cosía toda la ropa estropeada, zurcía calcetines,
enganchaba botones, planchaba, se colocaba sus lentes para ver de cerca,
me miraba como una madre, y cuando yo la miraba veía todas esas arrugas
en la cara, que llaman tanto la atención a los niños.
Creo que le decía: "Eufemia, estás vieja" y ella se reía.
Al cabo de muchos años la volví a ver, ya jubilada.
Vivía sola en su casa atendida por los servicios sociales del Ayuntamiento;
luego vivió en una residencia nueva, para personas mayores;
creo que volvió a su casa porque no se adaptó a la residencia,
murió casi a los cien años. El día que la vi, su cara, tenía exactamente
las mismas arrugas que cuando yo la miraba de niño,
y me pareció ver una belleza en sus ojos indescriptible.
Huéscar (Granada)
Baltasar Márquez

Era armador en el puerto de Bouzas, en Vigo,
junto a sus hermanos tenían barcos
de vapor para ir a pescar. Su nieto Carlos,
no llego a conocerlo; pero cuenta, que cuando abrió
el bar que regenta, Tapería Proa, un día entro un señor
y hablando y hablando, le dijo:... entonces tu eres nieto
de Baltasar... Y con lagrimas en los ojos, emocionado, le dijo:
"tu abuelo ayudo mucho a la gente, en la época de la crisis,
les daba pescado, de sus capturas, para que comieran.

Carlos Márquez.
Tapería Proa. Vigo

viernes, 14 de diciembre de 2012

Alfredo González Gil, era encargado de arsenales del Ejército argentino. Nació en Galicia y vivió en Buenos Aires. A veces tenía problemas con la honestidad de algunas personas, que le pedían sacar material o conceder algunos favores; pero el me decía Carlitos tienes que ser un "tio noble" porque tu también eres "galleguiño" y nacido en esta hermosa tierra Argentina. El era hincha del Boca Junior; pero  un día fue a jugar el Ínter de Milán contra el Independiente de Avellaneda, por la Copa Intercontinental, y tuvo la fortuna de poder dar un abrazo a Luis Suárez, que es el único español que ostenta el título de Balón de Oro.

Carlos Emilio González Rimada

jueves, 13 de diciembre de 2012

Humany-works, human-works (nombre ocupado), trabajos humanos,
el por qué de una página para la investigación:
- porque la experiencia se pierde si no se trasmite
- porque muchas personas deben ser valoradas aunque sea en su "microcirculo" de opinión
- porque al no estar entre nosotros sólo queda la memoria oral
  no han podido dejar casi un legado escrito
- en oaciones la propia familia enredeada en problemas "llamemosle familiares"
no aprecia con perspectiva el valor de su trabajo

etiquetas:
trabajos humanos, human works, humany, humani, historias, anécdotas, oficios, pueblos, tradiciones, artesanía, gastronomía, carpintería, pastelería, alfarería, ebanistería, zapatería, sastrería, albañilería, maestros de pueblo, costureras, niñeras, parrocos, jueces, alcaldes, médicos de pueblo, agricultores, campesinos, criadas, amas de llaves, amas de leche, comadronas, fotografos, caldereros, afiladores

miércoles, 12 de diciembre de 2012

D. PABLO ORTIZ RESAO

Trabajó en una fábrica de piezas mecánicas en Zaragoza (Talleres Jordá), él era profesor
mercantil y hacia de gerente en la fábrica. Durante su vida en la empresa se desarrolló
el primer utilitario de España, "similar a los Smart actuales", anterior al 600 y más robusto que el Biscúter, participó en diversas ferias del sector del automóvil en los años 60. Cuando veía dibujar a su hijo, le decía: "hijo mio tienes habilidad para proporcionar bien los elementos del dibujo". Ese niño estudió y ejerce hoy la arquitectura.

Pablo Ortiz Uribarri

martes, 11 de diciembre de 2012

trabajos humanos - fundamento de esta publicación

humany-works


Es un espacio virtual que está dedicado a personas que no han vivido en la era digital,
familiares o amigos cuyo recuerdo queda en forma de anécdota o pequeña biografia,
relacionada únicamente con su trabajo u oficio.

Trabajo del cual han podido vivir sus descendientes y cuyas condiciones laborales,
políticas, sindicales o sociales,  evidentemente no son las de ahora, emigrantes y de cualquier país.
Quedan excluidas historias cuyo contenido no sea en torno al trabajo u oficio realizado.
Deben ser relatos sobre personas que ya no están entre nosotros,
no pueden  ser protagonistas  aquellos de renombre o conocidos públicamente, (lo sentimos),
un criterio puede ser que el homenajeado, no salga en la Wikipedia.
Se debe mencionar su nombre completo, además, algún nombre coloquial, si lo tenía,
puedes hablar de empresas o marcas ya desaparecidas relacionadas con ese trabajo.
Si no recuerdas el nombre completo de la persona desaparecida o no se quiere mencionar,
se puede nombrar otra fuente ej." Pedro Pérez cuenta que su tío Juan....contaba...."

Anímate y concede un pequeño homenaje a ese amigo o familiar ya desaparecido, contándome su historia. 
hay un montón de historias de emigrantes